ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΓΡΙΩΝ ΖΩΩΝ --(ΑΓΡΙΟΛΟΓΙΟ)

ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΖΩΗ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΖΩΑ
.......................................................................................
Ένας λυπημένος κροκόδειλος με δάκρια αληθινά σε ημερολογιακές ασκήσεις χαρακτήρος
.......................................................................................
Ένα χαιρέκακο και θλιβερό κουνάβι, ένας φιλήσυχος πολίτης
.......................................................................................
Μια γενναία γάτα, μια νευρική μαμά ζει κι ακροβατεί στις ταράτσες με¨Ελβις, κρεμαστούς κήπους, επιστήμη και φιλοσοφία
........................................................................................
Ένας σκύλος αδέσποτος ανήσυχος και δυνατός για όλα, μια ελεύθερη καρδιά περιχαρακωμένη στη θλίψη
........................................................................................
Και το φίδι: Η Σοφία, η φλέβα της Γης, η παντοδυναμία της πέτρας, το μέσα φως που κουλουριάζεται και εξωθείται ανεξέλεγκτο και τυφλό απ' την αρχή του Κόσμου -η Προστασία, το φαρμάκι και το γιατρικό του Νου
..............................................
..........................................

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

σελ. 73 ((από το ημερολόγιο ενός σκύλου))



Σκύλος,, ημέρα15


Το  να  αράζεις  με  τις  ώρες  στην  πλατεία,  είναι  το  ίδιο ακριβώς  σα  να  δουλεύεις  όλη  μέρα  ημερολογιάκι  μου.   Όχι  προφανώς  ως  προς  τα  φράγκα  -που  τα  έχω  χεσμένα,  αλλά  για  την  ίδια  τη  χασομέρια  –όπως  την  αντιλαμβάνονται  οι  σκύλοι  σαν  κι εμένα   τουλάχιστον.. 

 Η αντίληψη  του  χρόνου  στους σκύλους  είναι  κάτι   περίπλοκο,  ενώ  αποτελεί  άλλο  ένα  σημείο  που  διαφέρει  από  τον  άνθρωπο  –αυτόν  την  όρθια μαϊμού  με  τα  ρούχα.   

--Δεν  υπάρχει  χρόνος,  υπάρχει  μόνο  το  βάρος  του.
Ένα  κακό  σινιάλο  από  τον  έξω  κόσμο  πως  δεν  προλαβαίνεις  τίποτα.  Μια  υπενθύμιση  της  συμφοράς  πως  έρχεται,  πως  πέρασε,   πως  συμβαίνει  τώρα.
--Δεν  υπάρχει  χρόνος,  υπάρχει  μόνο  ο  πόνος  των   πραγμάτων  στο  χώρο  μιας  κυκλοτερούς   καταμέτρησης  στιγμών.
--Δεν  περνά  ο  χρόνος,  αυτό  που  περνά  είναι  το  είναι  μας,  κόκκο  τον  κόκκο  από  την  τάξη  της  σάρκας  στην  συμπαντική  εντροπία.


Ο  χρόνος  είναι  ένα  βλέμμα  απόγνωσης  και  η  αγωνία  του  να  κοιμηθείς  έως  το  πέρας  του  διαστήματος  που  προκύπτει  από  την αφαίρεση του ανύσματος  της  αφύπνισης  από  το  ύστερα  μέχρι το  τώρα.
Ο  χρόνος  σταματά   και  συνεχίζεται,  πάει  μπροστά  και  πίσω,  αργά  ή  γρήγορα.  Μαζεύει,  απλώνει.  Δρα  προσθετικά  και αφαιρείται  αλλά   μπορεί  να  στριμώξει   και   τους   πιο   χοντρόπετσους.


Ο  χρόνος  ξέρεις  δεν  είναι  αυτοί  οι  δείκτες  στο  χέρι  σου  και  το  χέρι  σου  είναι  ένα  κομμάτι  του  δικού   σου  μόνο  σώματος-χρόνου  και  κανενός   άλλου.


Ο   χρόνος  παύει  να  μετράει  από   τη  στιγμή   που δεν έχεις  ούτε  ένα  καλό  σχέδιο  για  να  τη  βγάλεις,   όμως   αμέσως μετά,  ο  χρόνος μετράει  πολλαπλός  αφού  μπορεί  να  συμπιεστεί όμως ύστερα  διαστέλλεται  για  να  μάθεις πως:


---Δεν  υπάρχει  χρόνος,  υπάρχει  το  κόλλημα  του  να  κάνεις  σχέδια  για  τις  επόμενες  στιγμές  σα  μαλάκας  από  φόβο  μην  και  τα  ζήσεις  στο  τώρα  αυτά  που  δεν  έχει  αποδειχτεί  ακόμη  πως  θα  καταφέρεις  να  ζήσεις  μετά,  αφού  μετά  δεν  ξέρεις  αν  θα  τα  θέλεις  και  τόσο  πολύ..  και  ο  χρόνος  περνάει.


  Κυλάει.  Γκρεμοτσακίζεται  σε  δρόμους στανικούς  σε  άδεια  σπίτια  και  δουλειές.

 Συμπιέζοντας  το  χρόνο  και  τις  επιθυμίες, σκύλοι  και  άνθρωποι  την ξανασκέφτονται  και τη  στρογγυλεύουν  τη  δουλειά,   μετριάζουν  λοιπόν  κάθε  πόθο  και πάθος,  έτσι  ο  χρόνος   κάνει   διπλό   και  τριπλό  κακό  κι  αναρωτιέσαι άλλη   μια   φορά   και ξύνεσαι  και  κάνεις   στα  αστέρια  την  ίδια  ερώτηση  του  πρώτου  όρθιου   σκύλου   που  πάτησε  τον  πλανήτη:
 «Γιατί  ζούμε ρε  πούστη  μου;»



Δεν  υπάρχει  χρόνος,  τον υποθέτουμε από την  τιμωρία  του.