ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΓΡΙΩΝ ΖΩΩΝ --(ΑΓΡΙΟΛΟΓΙΟ)

ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΖΩΗ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΖΩΑ
.......................................................................................
Ένας λυπημένος κροκόδειλος με δάκρια αληθινά σε ημερολογιακές ασκήσεις χαρακτήρος
.......................................................................................
Ένα χαιρέκακο και θλιβερό κουνάβι, ένας φιλήσυχος πολίτης
.......................................................................................
Μια γενναία γάτα, μια νευρική μαμά ζει κι ακροβατεί στις ταράτσες με¨Ελβις, κρεμαστούς κήπους, επιστήμη και φιλοσοφία
........................................................................................
Ένας σκύλος αδέσποτος ανήσυχος και δυνατός για όλα, μια ελεύθερη καρδιά περιχαρακωμένη στη θλίψη
........................................................................................
Και το φίδι: Η Σοφία, η φλέβα της Γης, η παντοδυναμία της πέτρας, το μέσα φως που κουλουριάζεται και εξωθείται ανεξέλεγκτο και τυφλό απ' την αρχή του Κόσμου -η Προστασία, το φαρμάκι και το γιατρικό του Νου
..............................................
..........................................

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

σελ. 77 ((από το ημερολόγιο μιας γάτας))


Γάτα, ημέρα16








Προσπαθούν να μην ταράζονται σαν μας συναντούν στην αγορά, στα τρένα, στις πλατείες όμως εκτίθενται με τα ένοχα τους βλέμματα ενώ καταφέρνουν αμήχανα ένα χαμόγελο-σχισμή στη ζοφερή μουσούδα τους 
Το λιπαρό τους μίσος χυμένο ξεδιάντροπα στα πεζοδρόμια, η αηδία τους αναβλύζει από το διαταραγμένο κενό των σμιχτών φρυδιών τους, τα κακά τα μάτια τους φοβίζουν τις βλεφαρένιες τρύπες τους κι εκείνα χώνονται όσο βαθύτερα μπορούν


Πολυαγαπημένο μου ημερολόγιο-εξομολόγιο, τόσα γατίσια χρόνια στο δρόμο έμαθα πως η θλίψη της προδοσίας γυρνάει με τον καιρό σε οίκτο, ο χρόνος είναι αυτός που αποφασίζει το πότε.
Άλλο καιρός κι άλλο χρόνος



Ριγώ στην ανάμνηση των κάθετων ρυτίδων που  τέμνουν κατακόρυφα το στόμα τους, στη σκέψη του θλιβερού τους χρόνου -των ενήλικων ρυθμών του άκληρου, μαγκούφικου βίου τους

-Πως θα 'ναι τα κουνάβια που με κυνηγούν με λύσσα σε χρόνους πολλούς;
-Πως ήταν άραγε πριν λίγους;


Πλημμυρισμένοι στην αγάπη σου γιατί να απαντήσω στο μίσος;

-Με κλειστά τα μάτια μου, ακούω τις στριγκές φωνές τους.
-Ο κουρασμένος γκρι θυμός τους, 
Η αδικία τους.



Η πόλη ημερολογιάκι μου, γίνεται όλο και πιο ακαταλαβίστικη
 αφού δεν τους μοιάζουμε όσο μεγαλώνουμε

Από τη θέση της αγάπης, μόνο να εκτοξευτώ στα άστρα μπορώ
 και ποτέ
κανένα κουνάβι δεν έφτασε εκεί.

Η ζωή τους -η τιμωρία τους