Γάτα,,ημέρα20
Πρέπει μια μέρα να σου πω πως
πορεύτηκαν όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που θαύμαζα από μικρή και ήταν Θεέ
μου τόσο απίστευτα και καταπληκτικά πλάσματα.
Θέλω να σου πω για κορίτσια που τρελάθηκαν αγόρια που νικήθηκαν -ζωές που έτρεξαν να σωθούν και να γλυτώσουν απ'τα μοιραία τους σώματα.
Πρέπει να σου πω για τις παράξενες ψυχές που έχω αγγίξει στους παράξενους δρόμους που χάθηκα μαζί με τα βήματα μου και κάποιες φορές δεν ήξερα πως να γυρίσω πίσω.
Από τόσους διαφορετικούς δρόμους και μονοπάτια ξένα, θύμισε μου να σου πω πως άνθρωποι χάθηκαν εκεί που απλά βάδιζαν ή που δεν έκαναν τίποτα κι όμως έφτασαν στον ίδιο ανύπαρκτο τόπο.
Αν το καλοσκεφτείς, τα σώματα μας δεν έχουν τρόπο να ξέρουν τα όρια τους.
"Που αρχίζει ένα σώμα και που τελειώνει;" θέλω να μου πεις.
Το ανοσοποιητικό σύστημα δε χρησιμεύει τόσο για να σε διατηρεί υγιή, όσο για να πληροφορεί το σώμα σου που ακριβώς είναι τα όρια του.
Και θέλω να σου πω πως το νιώθω όλο αυτό σαν μια τρύπα που ανοίγει το κενό μου με το χρόνο σαν τούνελ μέσα μου και είναι καιρός που πέφτω μέσα στην τρύπα -και μπερδεύει το σώμα μου για το που αρχίζω και που τελειώνω ενώ το έξω μου διαρρέει λιωμένο στο εσωτερικό κενό.
Κάτι ζεστό και ρευστό έχει μείνει στο μυαλό μου για όλη τη ζωή που δε σου μίλησα ποτέ. Για τη ζωή μου που επέπλεε ανάλαφρη σε πισίνες στη θερμοκρασία σώματος, πισίνες στο χρώμα της Γης όπως φαίνονται από το διάστημα.
Επέπλεα γυμνή στο νερό προσποιούμενη πως είμαι έμβρυο, βουβή, την απόλυτη ησυχία την τάραζε μόνο ο βόμβος του φίλτρου στο βυθό.
Επέπλεα στο ζεστό πεντακάθαρο νεράκι και η διάκριση ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα μου εκμηδενιζόταν καθώς σκουντούσα που και που τα άλλα παράξενα έμβρυα που μοιράζονταν μαζί μου την πισίνα. Μερικές φορές ενώναμε τα χέρια μας και σχηματίζαμε κύκλους όπως οι αστροναύτες στο διάστημα, άλλοτε όταν νιώθαμε πιο απομονωμένοι μέσα στην εμβρυακή μας χαύνωση, κουτουλούσαμε ο ένας τον άλλο στο βαθύτερο άκρο της πισίνας σαν δίδυμα με τα οποία δεν ξέραμε πως μοιραζόμαστε την ίδια μήτρα.
Τεμπέλιασα ενωμένη με ολόχρυσα καλώδια στο αιώνιο ζουμί για χρόνια αμέτρητα θρασύτατη, παντοδύναμη, αντιλαμβανόμενη την ύπαρξη μου μέσα από την εναλλαγή του θανάτου με την καύλα, του θανάτου με το αύριο που θα'μαστε πάλι νέοι και θα 'μαστε πάλι πανέμορφοι ολομόναχοι πεθαίνοντας.
Θέλω να σου πω για κορίτσια που τρελάθηκαν αγόρια που νικήθηκαν -ζωές που έτρεξαν να σωθούν και να γλυτώσουν απ'τα μοιραία τους σώματα.
Πρέπει να σου πω για τις παράξενες ψυχές που έχω αγγίξει στους παράξενους δρόμους που χάθηκα μαζί με τα βήματα μου και κάποιες φορές δεν ήξερα πως να γυρίσω πίσω.
Από τόσους διαφορετικούς δρόμους και μονοπάτια ξένα, θύμισε μου να σου πω πως άνθρωποι χάθηκαν εκεί που απλά βάδιζαν ή που δεν έκαναν τίποτα κι όμως έφτασαν στον ίδιο ανύπαρκτο τόπο.
Αν το καλοσκεφτείς, τα σώματα μας δεν έχουν τρόπο να ξέρουν τα όρια τους.
"Που αρχίζει ένα σώμα και που τελειώνει;" θέλω να μου πεις.
Το ανοσοποιητικό σύστημα δε χρησιμεύει τόσο για να σε διατηρεί υγιή, όσο για να πληροφορεί το σώμα σου που ακριβώς είναι τα όρια του.
Και θέλω να σου πω πως το νιώθω όλο αυτό σαν μια τρύπα που ανοίγει το κενό μου με το χρόνο σαν τούνελ μέσα μου και είναι καιρός που πέφτω μέσα στην τρύπα -και μπερδεύει το σώμα μου για το που αρχίζω και που τελειώνω ενώ το έξω μου διαρρέει λιωμένο στο εσωτερικό κενό.
Κάτι ζεστό και ρευστό έχει μείνει στο μυαλό μου για όλη τη ζωή που δε σου μίλησα ποτέ. Για τη ζωή μου που επέπλεε ανάλαφρη σε πισίνες στη θερμοκρασία σώματος, πισίνες στο χρώμα της Γης όπως φαίνονται από το διάστημα.
Επέπλεα γυμνή στο νερό προσποιούμενη πως είμαι έμβρυο, βουβή, την απόλυτη ησυχία την τάραζε μόνο ο βόμβος του φίλτρου στο βυθό.
Επέπλεα στο ζεστό πεντακάθαρο νεράκι και η διάκριση ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα μου εκμηδενιζόταν καθώς σκουντούσα που και που τα άλλα παράξενα έμβρυα που μοιράζονταν μαζί μου την πισίνα. Μερικές φορές ενώναμε τα χέρια μας και σχηματίζαμε κύκλους όπως οι αστροναύτες στο διάστημα, άλλοτε όταν νιώθαμε πιο απομονωμένοι μέσα στην εμβρυακή μας χαύνωση, κουτουλούσαμε ο ένας τον άλλο στο βαθύτερο άκρο της πισίνας σαν δίδυμα με τα οποία δεν ξέραμε πως μοιραζόμαστε την ίδια μήτρα.
Τεμπέλιασα ενωμένη με ολόχρυσα καλώδια στο αιώνιο ζουμί για χρόνια αμέτρητα θρασύτατη, παντοδύναμη, αντιλαμβανόμενη την ύπαρξη μου μέσα από την εναλλαγή του θανάτου με την καύλα, του θανάτου με το αύριο που θα'μαστε πάλι νέοι και θα 'μαστε πάλι πανέμορφοι ολομόναχοι πεθαίνοντας.
Θέλω να σου πω πως δεν έχει σημασία που θα φτάσεις ρε συ, αλλά μόνο τελικά με ποιόν περπάτησες παρέα.
