σελ. 85 ((από το ημερολόγιο ενός κουναβιού))

Κουνάβι,, ημέρα17

Το πρωινό σκαρφάλωσε ύπουλα την πλάτη σου
Τυλίχτηκε στο σβέρκο σου σαν φίδι φωτεινό
Το ένιωσες κόμπο στο λαιμό και κουλουριάστηκες
Μια γρίλια στο παράθυρο ζωγράφισε στο δέρμα σου ένα θάνατο

Πήγες μακριά πολύ μακριά και τρελάθηκες
Πήγες στα όνειρα
Πήγες και χάθηκες
Πήγες και πέθανες
Πήγες εκεί που το στόμα σου ράγισε
Πήγες εκεί που ήσουν παιδί και μαρτύρησες
Πήγες παιδί και δεν ξέρεις πως γύρισες
Πήγες εκεί που κανείς δε σε πρόσμενε
Πήγες και τρόμαξες
Πήγες και ίδρωσες

Κι άλλο πρωί κάθε πρωί το ίδιο πρωί που σε σκότωσε
Κάθε φορά ο ίδιος πόνος αμείωτος
Κάθε φορά το ίδιο άναυδο αύριο
Το αύριο ύπουλο
Κάθε πρωί σαν σκοτάδι απύθμενο
Ντυμένο αδίστακτο φως σε ξεβράζει στο σήμερα
Ένας βρόγχος απαστράπτων η οδύνη σου
Μια κοφτερή ακτίνα του ήλιου κατάστηθα