σελ. 97 ((από το ημερολόγιο ενός κροκόδειλου))

Κροκόδειλος,, ημέρα20 Να ' μαι πάλι απαστράπτων και φολιδωτός στα πράσινα σου τα νερά καλέ μου βάλτε. Πως τα πέρασα; Λείπω καιρό, το ξέρω. Είναι Καλοκαίρι στο Βάλτο για άλλη μία γαμημένη φορά κι όσο και να το ξαποστέλνω αυτό ξανάρχεται σκληρότερο καλό μου ξημερολόγιο, έτσι για να μου αποδείξει πόσο κροκόδειλος είμαι. Είναι Καλοκαίρι κι είναι όλα υγρά μέσα κι έξω από τη λάσπη νύχτες τώρα κι εγώ αυτή η σημαδούρα η άδικη με τα ρούχα τα τέλεια που κόβει βόλτες άθικτη από χαρά μπρούμυτα και ξαπλωτά και πλάγια στη φαγωμένη γούρνα. Σιωπηλός και όσο αντέχω πράσινος. Πέρασα μήνες θαρρώ ακίνητος, νομίζω πέθανα και με ξέρασαν πίσω οι λάσπες ανίκανο να ζήσω ή να πεθάνω. Θυμάσαι; Λέω για εκείνη τη φορά μα και για όλες τις άλλες που ανέβαλα Ξέρουν καλύτερα αυτοί, ποιός είμαι εγώ από μένα;

τα ρούχα πέφτουν από πάνω μου βαριά λασπωμένα κι ασήκωτα Αποκαμωμένος στην κρύα όχθη με τα βρύα Λουσμένος στο πράσινο φως χωμένος στην πηχτή μου ζέστη περιμένοντας, αναμασώντας Κροταλίζοντας...