σελ.21 ((από το ημερολόγιο ενός σκύλου))

Σκύλος,, ημέρα 5

Κάθομαι  ξαπλωμένος κάτω  από  το  παγκάκι μου  και  σου  γράφω ημερολογιάκι  μου.

Με  βοηθάς  ξέρεις..

Σκεφτόμουν  σήμερα  πως  η  σκυλίσια  ζωή  δεν  έχει  καμιά  αξία 

αν  δεν  είναι  γεμάτη μεγάλες  στιγμές…

Ξέρεις,  έχω  ανάγκη  να  στα  λέω..μιλούσα  από  μέσα  μου  για  χρόνια, 

  και  όχι  μόνο  μιλούσα..

Το  παλεύ ω   καθημερινά  και  πάντα  απ'το  πρωί.  Για  χρόνια.

 Δηλαδή  πρωί   έφτιαχνα  τον  καφέ  μου 

κι  αμέσως  έπιανα  τη  θεωρία  μου  από  κει  που  την  είχα  αφήσει  την  προηγουμένη.

Χρόνια  ολόκληρα  αυτή  η  δουλειά...

φυσικά  δεν  το άφηνα  στον  καφέ, 

το  ξαναπάλευα  το  μεσημεράκι  με  την  ανάπαυση, 

μετά  με  τη  μεσημεριανή  σιέστα—και  μετά  το μαλλιοτραβούσα  από  το  απόγευμα  ξανά  μέχρι  που βράδιαζε.

 Μια  σκέψη  ζωηρή  σε  αέναη  εξέλιξη, 

η  τιμωρία  και  το  θαύμα  της  μέρας  μου.

   το δέλεαρ  και  η κατάρα  της   ζωής  της   σκυλίσιας  μου. 

Το  δίχτυ  της  σκέψης  μου,  απλωμένο  κι  απέραντο, 

ένα  χαλί  βασανισμών  αλλά  και  απερίγραπτων  ηδονών, 

ένα  τρελό  μονοπάτι  μέσ'  το  πιο  δροσερό    δάσος, 

που  έτρεξα..

Στιγμές  μαγεμένες   μου,  γλυκιές  και  ακριβές  στιγμές  μου, σπάνιες  κι  ανεξίτηλες  σαν  ακριβά  αρώματα,  τα  σπάνια,  τα  πιο  ακριβά,  τα  αξέχαστα..σε  σας ορκίζομαι  στιγμές  μου  πως   όλα  εσείς  μου  είστε..

εγώ,  το  παγκάκι,  η πλατεία,  τα  κατουρημένα  δέντρα  κι  αυτή  η  ολόμαυρη  νύχτ α  γύρω  μας...