σελ.29 ((από το ημερολόγιο ενός κουναβιού))

Κουνάβι,, ημέρα 6

Είμαι ένα χαμένο κορμί, ένα κουνάβι..

Δε θυμάμαι πότε ακριβώς έχασα τη ζωή μου.

Μάλλον χάθηκα μέσα στη ζωή...

Η ζωή μάλιστα, ίσως με έχασε νωρίτερα από ότι εγώ το πήρα πρέφα.

Ναι, όλα είναι «λίγο πριν» γύρω μου.

Ή, πολύ μετά...

Δεν ξέρω να ζω το παρόν, μόνο το μέλλον και το παρελθόν ξέρω.

Το παρελθόν μάλιστα είναι και το αγαπημένο μου.

Όσο όμως δεινοπαθώ μέσα του, τόσο ο μόνος τρόπος για να σηκωθώ, είναι να βουτήξω μια γερή στο μέλλον..

Χτες ημερολογιάκι μου, έχασα κάτι που θεωρούσα πολύτιμο, τόσο πολύτιμο που η απώλεια του με ελευθέρωσε με ένα άγριο τίναγμα σε ένα άγνωστο είδος απόλαυσης. Χάθηκε με την απόλυτη ευθύνη-
-ανευθυνότητα μου και κέρδισε όλη τη νύχτα που προοριζόταν για πάρτυ, για χαρά, για απόλαυση..

Η μόνη ανταμοιβή, αυτό το μαστουρωτικό συναίσθημα του κενού, αυτό το αριστούργημα της απώλειας.