σελ.34 ((από το ημερολόγιο ενός κουναβιού))

Κουνάβι,, ημέρα 7

Σήμερα ήταν Κυριακή για όλους τους μαλάκες του κόσμου, κι εγώ έκανα μια μεγάλη βόλτα μόνος μου, από κρυψώνα σε κρυψώνα βέβαια, δεν είναι καιροί αυτοί για να κυκλοφορεί κανείς χωρίς προφυλάξεις..

Μια βόλτα -εστω και με προφυλάξεις- είναι από τα καλύτερα πράγματα για να κάνει κανείς σ’αυτή τη σκατένια πόλη,, έτσι για να βρει ακόμη περισσότερους λόγους να τη μισήσει..

Μ’αρέσει να βολτάρω μόνος μου…όχι ότι είναι άσχημα με φίλους, απλώς, να, τους βαριέμαι λίγο..άσε που δεν έχω και τίποτα καταπληκτικούς φίλους.
 μάλλον δε με κάνουν  κέφι οι καταπληκτικοί άνθρωποι.

Σκασίλα μου. Δεν έχω ανάγκη κανέναν τους που έλεγε και ο μπαμπάς.

Οι καταπληκτικοί μπορούν να πάνε στο διάολο και γω θα γυρνάω ολομόναχος στην πόλη φτύνοντας όπου μου γουστάρει και μισώντας τους όλους μαζί και τον καθένα χώρια.

Η πόλη βρωμάει μοναξιά γελοίο μου ημερολόγιο και σου το λέω εγώ που είμαι κουνάβι και ξέρω από βρώμα και δυσωδία

Όσο πιο πολύ βρωμάει βέβαια, τόσο εγώ χαίρομαι,, το στοιχείο μου θριαμβεύει όσο να'ναι. Φεύγοντας να φτάσω στην πλατεία να τρυπώσω πουθενά, συνάντησα τόσους πολλούς μαλάκες μόνους τους να κάνουν πως είναι παρέες, που η γνήσια μοναξιά μου φάνηκε  βάλσαμο..

Τα ραντεβού μαζί τους ισοδυναμούν με σταύρωση, 

τα μαγαζιά που γεμίζουν με τις θλιβερές τους σκατόφατσες με ανατριχιάζουν από αηδία,

 Η ζωή τους, 
μια ανούσια υποχρέωση
 στο τίποτα,,

 ένα τρένο ντουγρού 
για έναν ήσυχο τάφο, 

μιά κοντή παρένθεση βίου 
πνιγμένη στα «πρέπει»,,

Κάθε μέρα μια ήττα, 
κάθε μέρος μια ήττα,

 το μίσος μου γεμίζει 
σαν αέρας τα κενά....