σελ.42 ((από το ημερολόγιο ενός κουναβιού))

Κουνάβι,, ημέρα9

Τι άρχισε πρώτο;

Το μίσος μου ή ο φόβος μου;

Το μίσος τους ή ο φόβος μου;

Μισώ το ξύπνημα, μισώ τη μέρα,, το πρωί,

 μισώ το βράδυ,, μισώ τα μεσάνυχτα.
 Περιμένω με  μίσος το μεσημέρι για να το μισήσω, ενώ μισώ ήδη το απόγευμα,

Μισώ της γης τον άξονα.

Μισώ το σούρουπο,, μισώ το ξημέρωμα,

μισώ τη γη,

μισώ τα πουλιά, τα δέντρα,,

τον ήλιο, το φεγγάρι,, μισώ τα αστέρια,

μισώ τους πλανήτες μαζί με τους δορυφόρους τους,,

Μισώ το θεό και το Διάολο

μισώ το φως,, το σκοτάδι

μισώ τα φαγητά, το ηλιοβασίλεμα,

μισώ κάθε ταξίδι και διπλά τους μαλάκες που ταξιδεύουν..

--Η ζωή είναι υποχρέωση κουτό μου ημερολόγιο, ένα ξερό πηγάδι,,

ένα κίτρινο φως που ιδρώνει,,

μια θηλιά στο λαιμό κάθε σήμερα

με το κακό μου χάλι γραβάτα απ’τις 7 να νικάω τα άντερα μου στις δημοτικές συγκοινωνίες,,

να νικάω την αηδία μου δουλεύοντας

μια καλαμιά, μαζί με μύριες άλλες καλαμιές

σφιχτοδεμένες

σφιχτοπλεγμένες

Τρώω μόνο ότι μου πει η τηλεόραση, μπροστά της μάλιστα για να με καμαρώνει,,

τρώω μαζί της, πίνω  ό,τι πει και κυρίως πίνω όσο πρέπει να πίνει ένα κουνάβι για να μην μέσα σ’ένα λαγούμι,, χωράω στα πιό μέτρια ρούχα και δεν τραβώ καμία προσοχή και ούτε έχω και  καρδιά να πιώ και να μεθύσω..

βαριέμαι ακόμη και που σου γράφω,, προσέχω πολύ, το ξέρεις,,

 κυρίως να μην ξενυχτίσω, γιατί τάπαμε δε μου αρέσει η νύχτα.

 Ο ύπνος μόνο μου αρέσει που μέσα μου βγάζουν όλοι το σκασμό,

εγώ δεν ξενυχτάω, στο λαγούμι όλο νύχτα είναι.

αν ήταν στο χέρι μου, δεν θα ξημέρωνε καν..

Γίνονται γιορτές έξω στην πόλη, συμβαίνουν όνειρα.

 γεννιούνται πορείες, έρωτες, εξεγέρσεις,, θαύματα.

Δε μου λείπει η ζωή, μου λείπει η λαχτάρα της,

Η τηλεόραση έχει όση λαχταριστή ζωή μου χρειάζεται έτσι και με πιάσει καμιά λαχτάρα να την παρακολουθήσω,,

Μεγαλώνω τον εαυτό μου και το μίσος μου με τις ειδήσεις των 8,

Τρώμε και θεριεύουμε μαζί.

Ψοφάω για σεισμούς, πλημμύρες,, χαλάσματα.

Τα δελτία με λένε «φιλήσυχο».

Ουφ! τι καθησυχαστική λέξη!