κουνάβι,, ημέρα 12
Ελεϊνό και τρισάθλιο ημερολόγιο της συμφοράς,
Ηλίθιε φίλε της ανάγκης,,
Έχω καιρό πολύ που βουλιάζω στις πρόχειρες μέρες μου, στον ελάχιστο εαυτό μου.
Μέρες σαν πρόχειρα ρούχα για βάψιμο..
Σαν παπούτσια για δουλειές στον κήπο.
Μου είναι τόσο βολικά γνώριμο να κλείνομαι στο βρωμερό μέσα μου και να μην σαλεύω για μέρες από το σπίτι,
πλάκα έχει.
Τους μισώ κι άλλο, τους νικάω κάθε μέρα και πιο πολύ με το μίσος μου.
Με αποφεύγουν, με κοροϊδεύουν, με χλευάζουν και με περιφρονούν.
Τους σιχαίνομαι κι άλλο.
θέλω να πεθάνουν όλοι όσοι μου δυσκολεύουν τη μέρα.
Θέλω να αρχίσουν να πεθαίνουν πρώτα οι γείτονες, όλα αυτά τα χαζοχαρούμενα ζώα που αράζουν από δω κι από κει χασκογελώντας λες και δεν έχουν προβλήματα
Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως η βρώμα που αναβλύζω, προκύπτει από την υπερπροσπάθεια μου να ξεπεράσω τις γιορτές των άλλων,
Τις μαλακισμένες χαρές τους που μου σπάνε τ' αρχίδια, τις ακούω όλο και λιγότερο πια.
Η νίκη μου είναι η απομόνωση.
Κάποιες φορές κρύβομαι και σκάω στα γέλια κρυφά τους με τα ηλίθια παθήματα τους και τις ατυχίες τους, άλλοτε χαλιέμαι μόνος μου κι αν μισώ ας πούμε ένα απόγευμα που έρχεται, το σκοτώνω απ' το πρωί για να μαι σίγουρος.
Δε δείχνω ποτέ την αηδία μου γι’αυτούς, είμαι πολύ καθώς πρέπει με τους άλλους κι έτσι τους έχω και του χεριού μου σαν χρειαστεί,
Το παν είναι να τη βγάζεις καθαρή κάθε μέρα.
Οι καιροί είναι δύσκολοι στη ζούγκλα,
και θα γίνουν δυσκολότεροι,
μαύροι
πρέπει κανείς να τα χει καλά με όλους.
..μου πάει αυτός ο ρόλος στ’αλήθεια
αφού είμαι φιλήσυχος σαν τον πατέρα μου:
«εκεί έξω στη ζούγκλα παιδί μου, εσύ να κοιτάς τη δουλίτσα σου το σπιτάκι σου και τα κουναβάκια σου», με συμβούλευε και όλο και πιο πολύ σκέφτομαι σήμερα τη συμβουλή του.
Όλα δείχνουν πως ο καιρός των κουναβιών,
μόλις ξανάρχισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου