σελ. 82 ((από το ημερολόγιο ενός κροκόδειλου))

Κροκόδειλος, ημέρα17

Πολυαπατημένο μου ξημερολόγιο, έχω επιτέλους ένα καλό σερί από ήσυχα βράδια εδώ στο βάλτο που είμαι βαλτός να δυστυχώ,
βράδια που είμαι σίγουρος πως την ξέχασα όπως με ξέχασε κι αυτή και λέω «ουφ!» μια φορά δυνατά -κι άλλες δύο κι άλλες χίλιες από την καρδιά μου την κροκοδειλίσια- και ξεθαρρεύω στο έβγα και στη συναναστροφή με τα άλλα ζώα όλος υγεία καταπράσινος δηλαδή...

Μέχρι που σκάει ολοζώντανη μπροστά μου στο πρωινό μου όνειρο σαν ξανάστροφη σφαλιάρα και με στέλνει στη δουλειά μ’ ένα στομάχι φιόγκο να μην μπορώ να σταθώ όρθιος, ένα κακό τεράστιο, ένα κακό διπλό, τριπλό, απέραντο σαν το βάλτο μου –το κακό που κουβαλάει για μένα και με διάλεξε η πουτάνα να κεράσει μέχρι σκασμού.

Οι μεγάλοι άνθρωποι ή οι μεγάλοι κρετίνοι έχουν άραγε τις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν απ’ τον παθιασμένο έρωτα;

Ποιος μεγάλος άνθρωπος δεν εμπλέκεται συνειδητά στο πάθος;

Πώς να βρει αξία στη γυμνή από κηλίδες ζωή το ανώτερο ον;

Μια κατακόκκινη που όλο ξεθωριάζει ζωγραφιά το χαμόγελο της, θέλω να δω το όνειρο της σήμερα, να περάσω απέναντι στο φως της που άλλοτε τρεμοπαίζει κι άλλοτε μου καίει τις κόρες και τα βλέφαρα.

Θέλω να μπουκάρω φολιδωτός και απαστράπτων σαν το διάβολο στο κρεβάτι της,
θέλω να δω το όνειρο της απόψε,
θέλω να μάθω τι βλέπει, τι ποθεί και θα φύγω πάλι μακριά της
για να την πονέσω κι άλλο
και να τη νοσταλγήσω ξανά πιο βαθιά
και να τη χάσω πάλι και να την ξαναβρώ
και να την καταλάβω και να την αγαπήσω δυνατά μέχρι τα κόκκαλα
και να την ξαναχάσω για να ξαναπονέσω
-κι όσο αυτή μου κρύβεται τόσο να την ξαναβρίσκω
γιατί αυτή είναι η μοίρα των κροκόδειλων,
νόμιζα πως το είχες καταλάβει…