Φίδι,,
ημέρα17
Όταν σκοτώσεις την αλάνθαστη εικόνα σου
και ξαναγγίξεις με ευλάβεια το σώμα
τότε θα πάρεις πίσω
την αρχέγονη βία που έχασες
την έλξη της Γης
τον πόθο
τα νερά του Έρωτα της θα δεις
να φτάνουν ξανά με ορμή
να σε δροσίζουν
και θα σαι πάλι αγνός
και θα ‘σαι πάλι έτοιμος
και θα αφεθείς με θεία συγκίνηση
για να σε λούσουν τα νερά
πρώτη φορά
σαν κάθε φορά-πρώτη-φορά-τα-νερά
του Έρωτα
απ’ την αρχή του Κόσμου φυλαγμένα
όταν απ’ την εικόνα που έπλασες θα βγεις
και θα ξαπλώσεις πάλι αμόλυντος
σαν το παιδί
και ήσυχος απ’ τους διατεταγμένους
κι αφήσεις το ωραίο βάρος σου
στις λάσπες
θα δεις πως όλες οι χαρές των ζωντανών
κυλούν στα αίματα σαν θαύματα
όταν τυφλώσεις το μάτι της κάμερας
που έστησες για να παρακολουθείς
μέσα στο πλήθος
τον χαμένο -και γι αυτό-
απόλυτα ακέραιο εαυτό σου
μασημένο από χίλια στόματα
χωνεμένο από άλλα τόσα στομάχια
πατεράδων αναίσχυντων
που αντάλλαξες ψυχή με ταυτότητα
όταν τη μάταιη εικόνα σου ξεσκίσεις
και εμπιστευτείς ξανά
το δέρμα σου ολόγυμνο στον Κόσμο
στη φωτιά
όταν νιώσεις και πάλι
τη γνήσια μοναξιά να σε λυτρώνει
και αρνηθείς να κάνεις τούμπες
για να αρέσεις στους θεματοφύλακες
τότε μονάχα πλανημένε άνθρωπε
θα πάρεις πίσω αυτά που πούλησες
και βρίζεις από φτώχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου